مغز دو نیمکره و بنابراین دو ذهن دارد: نیمکره راست یا ذهن شهودی و اشراقی٫ و نیمکره چپ یا ذهن منطقی و استدلالی.

نیمکره راست٫ نیمکره عشق است نه منطق ٫ نیمکره راست نیمکره اغتشاش است نه نظم٫ نیمکره شعر است٫ نه نثر نیمکره راست دارای بصیرتی بسیار نسبت به خلاقیت و نو آوری است اما دور اندیش و کارآمد نیست. آفرینشگر نمی تواند محاسبه گر و دور اندیش باشد٫ چون مدام باید به آزمایش دست بزند.

در هنگام تولد٫ نیمکره راست فعال است٫ اما نیمکره چپ فعال نیست٫ پس از اینکه مساله آموزش و اکتساب مطرح می شود٫ مقدار زیادی از انرژی توسط آموزش های مرسوم از نیمکره راست به نیمکره چپ جابه جا می شود. به زبان واضح تر نظام آموزشی نیمکره راست را از حرکت می اندازد و با تکیه بر نیمکره چپ در سنین بین 7 تا 14 سالگی موفق می شود به هدف بزند. آن موقع دیگر روح کودک نابود شده است و به یک شهروند فاقد تخیل و شعود تبدیل می شود و سپس شیوه های انضباطی و تمرینات یکنواخت را می آموزد و به یک آدم خود خواه تبدیل می شود که نه برای شعور دانستن و کشف حقیقت٫ بلکه برای کسب مدرک و جایگاه مالی و مدیریتی کوشش می کند. او به پول و قدرت علاقمند می شود و هرگز قادر نخواهد بود درک کند که دانستن از دیالکتیک کوشش و جوشش حاصل می شود٫ چرا که در او فقط نیمکره چپ تربیت یافته است٫ نیمکره ای که محل ذهن غیر خلاق ماست٫ هر چند از نظر فنی بسیار تواناست٫ اما در حیطه خلاقیت به کل ناتوان  است. یعنی فقط می تواند کاری را انجام دهد که قبلا آن را آموخته است. باید به خاطر داشت که نیمکره چپ"هدف" است و نیمکره راست"وسیله" نیمکره چپ باید در خدمت نیمکره راست باشد. نظام آموزشی باید"تفکر مرتبط" را که تفکر راهبردی در همه رشته ها است به نوجوان بیاموزد که چطور و چه وقت باید ازاین دو نیمکره استفاده کرد. تفکر مرتبط همه چیز را به هم پیوند می دهد. اصلا فیزیولوژی بدن انسان هم یک ساختار پیچیده و مرتبط است. یعنی دستگاه عصبی انسان با اتصال متقاطع به نیمکره های مغز وصل شده اند. نیمکره چپ ٫ نیمه راست بدن و نیمکره راست٫ نیمه چپ بدن را کنترل می کند. یعنی اگر نیمکره چپ مغز آسیبی وارد شود٫ قسمت راست بدن دچار مشکل می شود و برعکس. بنابراین به لیل متقاطع بودن اتصال رشته عصبی به مغز٫ دست چپ به نیمه راست مغزمان٫ و دست راست به نیمه چپ مغزمان وصل است. استیو جابز می گفت: با نیمکره چپم می اندیشم و با نیمکره راستم عمل میکنم.